تعریف اضافه کاری از منظر قانونی در ایران

اضافه کاری

 در قانون کار ایران به ساعات کاری که کارگر یا کارمند به دستور کارفرما و یا با رضایت وی، خارج از ساعات قانونی کار انجام می‌دهد، گفته می‌شود.

ساعات قانونی کار: 

    روزانه:   حداکثر 8 ساعت

    هفته‌ای:   حداکثر 44 ساعت

  محدودیت‌های اضافه کاری: 

    روزانه:   حداکثر 4 ساعت

    هفته‌ای:   حداکثر 12 ساعت

    سالانه:   حداکثر 200 ساعت

  شرایط اضافه کاری: 

  اعزام به اضافه کاری باید با   دستور کتبی کارفرما   باشد.

  کارگر یا کارمند باید   قبول   کند که اضافه کاری انجام دهد.

  اضافه کاری باید   برای انجام وظایف شغلی   باشد.

  مزد اضافه کاری: 

    مزد اضافه کاری برابر با 40 درصد اضافه بر مزد یا حقوق پایه کارگر یا کارمند برای هر ساعت کار اضافی است. 

    مبلغ فوق‌العاده اضافه کاری باید در هر صورت از 90 درصد حداقل دستمزد روزانه یا ساعتی کمتر نباشد. 

  قوانین و مقررات مربوط به اضافه کاری: 

  ماده 59 قانون کار

  آیین‌نامه نحوه محاسبه پرداخت حقوق و مزایای کارکنان شاغل در کارگاه‌های مشمول قانون کار

  نکات مهم: 

  کارفرما   موظف است   که مزد اضافه کاری را به کارگر یا کارمند پرداخت کند.

  کارگر یا کارمند   می‌تواند   از انجام اضافه کاری   خودداری کند  .

  در صورت   عدم توافق   بین کارفرما و کارگر یا کارمند در مورد اضافه کاری، کارگر یا کارمند می‌تواند به   مراجع حل اختلاف کار   مراجعه کند.

  اضافه کاری   در شرایطی که   ضروری   باشد، مانند   حوادث غیرمترقبه  ،   تولید فوری کالاهای ضروری   و   خدمات عمومی  ، با   مجوز وزارت کار و امور اجتماعی   مجاز است.

  رعایت قوانین و مقررات مربوط به اضافه کاری  ،   حقوق کارگران و کارمندان   را در این زمینه   تضمین می‌کند   و از   سوءاستفاده کارفرمایان   جلوگیری می‌کند.